Autyzm to dolegliwość, która w naszym kraju dotyka 1 na 100 urodzonych dzieci. Nie wszystkie niepokojące objawy u rozwijającego się dziecka muszą wskazywać właśnie na tę chorobą. Nie ma też jednoznacznych testów medycznych, które są w stanie potwierdzić, czy cierpi ono na autyzm czy też inne zaburzenie rozwoju. Aby postawić prawidłową diagnozę, niezbędny jest czas oraz współpraca z innymi specjalistami. Co warto wiedzieć na temat tego procesu?
Jak wygląda diagnoza autyzmu?
Diagnoza autyzmu dzieli się na dwa etapy – pierwszy to badanie rozwoju dziecka, czym zajmuje się lekarz. Na początku przeprowadza on specjalne testy, aby wykazać, czy dziecko posiada podstawowe umiejętności, adekwatne do swojego wieku. Podczas pierwszej wizyty, zadaje pytania rodzicom o zachowanie malucha w domu, naukę czy sposób poruszania się. Jeżeli w rodzinie są już przypadki autyzmu, takim badaniom przesiewowym poddawane są wszystkie dzieci w wieku 1,5 lat, nawet jeżeli nie wykazują niepokojącego zachowania. Drugim etapem jest ocena dziecka – zarówno w szkole lub jego środowisku neutralnym, jak i przez specjalistów. W tym celu niezbędna jest pomoc neurologa, który ocenia pracę nerwów i mózgu, pediatrów czy też psychologów dziecięcych. Można też zdecydować się na wykonanie bardziej szczegółowych badań genetycznych i neurologicznych. Warto wykonać też badania krwi i moczu, okulistyczne, metaboliczne oraz laryngologiczne. Niektórzy lekarze zalecają testy w kierunku cytomegalii i toksoplazmozy.
Autyzm – co mogą zrobić rodzice?
Autyzm u każdego dziecka może objawiać się w inny sposób oraz ma różne stopnie nasilenia. W każdym przypadku, dziecko wymaga stałej opieki lekarskiej. Obejmuje ona między innymi procesy terapeutyczne, które powinno się wdrożyć jak najszybciej. Również rodzice i najbliżsi członkowie rodzinny powinni regularnie konsultować się z lekarzem, aby we właściwy sposób prowadzić swoje dziecko i dbać o jego potrzeby. Odgrywają oni bardzo ważną rolę w jego prawidłowym rozwoju. Ważne jest spędzanie czasu z pociechą i wspólne aktywności, gry i zabawy. Nie mniejsze znaczenie ma aktywność ruchowa – szczególnie na świeżym powietrzu oraz regularne wychodzenie z domu. Szczególną uwagę należy przykładać do właściwego korzystania ze sprzętów elektronicznych – czas spędzany przy telewizorze czy smartfonie powinien być wcześniej zaplanowany, a następnie kontrolowany. Najlepiej, jeżeli jest krótszy niż 30 minut dziennie, aby nie wywołał u dziecka uzależnienia i nie utrudniał zasypiania.
