W swoim wykładzie na temat budowania miłości i więzi z dzieckiem, Josh McDowell powołuje się na najnowsze teorie, dotyczące przebiegu procesu wychowania. Kiedyś naukowcy uważali, że mózg człowieka rozwija się bez względu na warunki zewnętrzne, że żadne czynniki poza czystą fizjologią nie mają wpływu na rozwój tkanek nerwowych. Ale współcześnie jest już udowodnione, iż te stare poglądy nie mają wiele wspólnego z prawdą.
Ponieważ badania dowodzą, że środowisko ma wpływ na rozwój mózgu człowieka nawet do 22- 25 roku życia. Zatem wszystkie czynniki takie jak: środowisko rodzinne, atmosfera w nim panująca, środowisko socjalne, warunki bytowe mają BEZPOŚREDNI wpływ na rozwój tkanki mózgowej. Mózg dziecka wychowywanego w odpowiednich, optymalnych warunkach, a więc w atmosferze miłości, bliskości, zrozumienia, bezpieczeństwa, na poziomie fizjologicznym, może wyglądać inaczej, niż dziecka z rodziny obarczonej jakąkolwiek dysfunkcją.
Jest to odkrycie przełomowe, które powinno stanowić fundament modelu wychowawczego obranego zarówno przez rodziców, jak i przez nauczycieli. Ten model może bowiem mieć kluczowe znaczenie dla przyszłości dziecka. Wypracowane przez autora teorii zasady pokażą każdemu rodzicowi, jak się mierzyć z tym skomplikowanym zagadnieniem najtrafniej.
Za najistotniejszy element dobrego, zdrowego wychowania, Josh McDowell uważa budowanie silnych, stabilnych więzi z dzieckiem, ponieważ tylko one pozwolą dziecku na harmonijny rozwój. Ta więź powinna być systematycznie i cierpliwie budowana, a opierać powinna się na miłości, poczuciu bezpieczeństwa i akceptacji.
Wykładowca zauważa, że emocjonalne zaniedbanie dziecka może być równoważne z wyrządzeniem mu fizycznej krzywdy. Zła atmosfera, poczucie zagrożenia, niezadowolenia, samotności ma tak samo destrukcyjne wpływ na dziecko, jak przemoc czy molestowanie.
Wychowanie nie powinno się opierać tylko na stawianiu granic, tworzeniu zasad i praw. Bez wypracowanej pewnej, solidnej więzi rygor będzie prowadził jedynie do buntu i sprzeciwu. Natomiast ta emocjonalna, wytrwale budowana więź zaprocentuje tym, że dziecko będzie weryfikowało swoje zachowanie w myśl wyznaczonych przez rodzica granic, ponieważ ten, będzie dla niego autorytetem i wsparciem.
Zbudowanie takiej więzi, o jakiej mówi McDowell nie jest łatwe, ale jak najbardziej możliwe. Jednakże wymaga to wiele wytrwałości, cierpliwości i przed wszystkim czasu, ponieważ nie rodzi się ona ot tak. Trzeba w ten proces budowania więzi z dzieckiem włożyć wiele pracy. Według Josha McDowell’a istnieje co najmniej sześć niezbędnych komponentów budowania więzi emocjonalnej z dzieckiem.
AFIRMACJA. Pierwszym ważnym komponentem jest afirmacja uczuć drugiego człowieka, czyli współodczuwanie, towarzyszenie mu w jego przeżyciach. W codziennym życiu zwykło się ignorować tę zasadę na rzecz bezrefleksyjnego negowania. Tymczasem potwierdzanie uczuć dziecka, utożsamianie się z jego wszelkimi doznaniami, zarówno tymi pozytywnymi, jak i negatywnymi, daje dziecku poczucie zrozumienia i troski, ponieważ takie zachowanie udowadnia dziecku, że rozumiemy jego uczucia, radości, obawy, strachy. I w każdym z nich jesteśmy gotowi mu towarzyszyć.
AKCEPTACJA. Akceptacja jest niezwykle ważnym elementem budowania więzi emocjonalnej. Dziecko należy akceptować bezwarunkowo, ze wszystkimi jego wadami i zaletami (nie „za coś”, ale „pomimo wszystko”) . Świadomość bycia akceptowanym daje dziecku poczucie bezpieczeństwa i pewność, że jest bezwarunkowo kochane, nawet jeśli popełnia błędy.
DOCENIANIE. Docenienie dziecka za jego wysiłki i chęci jest nawet cenniejsze niż pochwały w momencie, gdy osiągnie prawdziwy sukces. Doceniane dziecko będzie chciało być lepszym, ponieważ będzie widziało, że rodzic docenia każdy jego wysiłek, każdą najmniejszą nawet pracę włożoną w działanie. Będzie dzięki temu otwarte, pewne siebie i chętne do samodoskonalenia. Będzie miało poczucie sensu działania, będzie bardziej autentyczne. A co najważniejsze, będzie miało poczucie bezpieczeństwa, ponieważ będzie pewne wsparcia i miłości ze strony opiekunów.
WYRAŻANIE UCZUĆ. Każdy człowiek potrzebuje czuć się kochanym i zrozumianym, dlatego należy głośno o tym mówić. Dziecko musi wiedzieć i słyszeć, że jest dla rodziców wyjątkowe, że kochają je bezwarunkowo. Komunikowanie uczuć jest niezbędne dla budowania silnej więzi, jest potwierdzeniem tej więzi. Dla drugiego człowieka stanowi dowód tego, że jest wart tej miłości. W przypadku dzieci jest to szczególnie istotne, ponieważ brak tego dowodu, może je popchnąć do poszukiwania potwierdzenia swojej wartości poza rodziną.
